Si Malakas at Si Maganda

Tauhan 

- Si Malakas at si Maganda

Tagpuan 

- Sa nilikhang paraiso ni Diyos

Kwento 

Noong unang panahon, ang tirahan ng Diyos ay isang napakalawak na kalawakan, at Siya ay nag-iisa. Bagaman maliwanag ang araw na tila gintong sumisikat at napapalamutian ng mga ulap, at ang buwan at mga bituin ay nagniningning sa kalangitan, nakadama pa rin ng kalungkutan ang Diyos. Kaya’t itinaas Niya ang Kanyang kamay at itinuro ang ibaba, at sa isang iglap, nalikha ang mundo. Sumibol ang mga puno at damo, namukadkad ang mga bulaklak, humalumigmig ang hangin sa kanilang halimuyak. Ang dagat ay umalon, ang mga ilog ay umagos, at nagliparan ang mga ibon sa papawirin, humihuni at nag-aawitan. Ang mundo ay naging isang ginintuan at mahiwagang paraiso.

Isang araw, ang hari ng mga ibon ay lumipad nang mataas sa himpapawid at napansin ang isang matayog na kawayan na sumasayaw sa ihip ng hangin. Bumaba ang ibon at dumapo sa kawayan upang magpahinga. Habang naroroon, narinig niya ang mga katok mula sa loob nito, at may tinig na humihingi ng tulong. “Pakawalan mo ako, makapangyarihang hari ng mga ibon,” ang pakiusap. “Tuktukin mo ang kawayan, hindi ako makahinga dito.”

Nag-alinlangan ang ibon, ngunit sa kalaunan, sinubukan niyang tuktukin ang kawayan. Nang mabiyak ito, lumabas ang isang matipuno at makisig na lalaki na nagpakilala bilang si Malakas. “Salamat sa iyo, dakilang hari ng mga ibon,” sabi ni Malakas. “Pakawalan mo rin ang aking kasa

ma.” Muling tinuktok ng ibon ang kawayan, at lumabas naman ang isang maganda at mahinhin na babae na si Maganda, asawa ni Malakas. Nagpasalamat sila sa ibon at inalok itong makasama sa kanilang bagong mundo, ngunit tumanggi ang ibon. Sinabi niyang ang kanyang tahanan ay ang kalangitan, at bagaman hindi siya mananatili, ipangako niyang aawitan sila habang siya’y naroroon. Kapag siya'y wala, ang kanyang mga anak at mga susunod na salin ay magpapatuloy ng kanyang awit para sa kanila.